De zwaarste dag tot nu toe, dat moeten we even kwijt. Hoeveel hoogtemeters weten we niet precies maar twee keer de Pyreneeën over zeker wel. En ook de % waren er vandaag. Tot boven de 10%. Voor mensen die bekent zijn in Frankrijk zegt de plaats Rocamadour waarscgijnlijk wel iets. Je bent in 2 minuten beneden en doet er drie keartier over om er weer uit te klimmen. En omdat het de 13 is hadden we ook nog een aanval van een hond. Wim die zou zeker Sagan verslagen hebben in de sprint Bij Bram bleef het bij een lichte bijt in de schoen. Het was en border collie en die heeft ons mooi opgedreven. Gister stond er ook een Ned echtpaar op de camping op weg naar Santiago. Ze vliegen gelijk met ons terug. We hebben ze vandaag nog een paar keer gezien, maar zijn ze nu denk kwijt. Ze hebben nl trapondersteuning en dat scheelt wel een beetje. Onderweg ook nog wandelaars gezien. Het ging lekker stijl dus op de fiets net zo hard als de wandelaarsa. Tijd voor een praatje in ons allerbeste Frans, een handje en een bon camigo. Rond de 90 km zaten we er helemaal doorheen en gingen voor de camping in die plaats. Maar eerst een colaatje op een terras. Gaan we zitten naast een Ned gezin zegt de man: onze zoon werkt bij Hamifleurs. Wat een toeval, waren het de ouders en broer en zus van mijn collega Wesley. Na een rustperiode en een hapje toch maar gekozenen  om wat verder te gaan. Was alleen afdalen, dus zitten we nu in Vers. Wim had ook best last van de warmte. Hij ging een nieuwe broek kopen en wist spontaan zijn pincode niet meer. Na 2 keer maar gestopt en Bram geroepen. Daarna een hulplijntje van thuis voor de juiste code. We leggen nu voor oud vuil voor ons tentje. Morgen proberen we een wat makkelijkere dag in te plannen. Is weer eens tijd voor een wasje.